به گزارش خبرنگار وبلاگستان مشرق، نویسنده وبلاگ " گلدختر " در وبلاگ خود نوشت: این روزها روی پشت‌بام خانه‌ها بشقاب‌های بزرگی دیده می‌شود؛ این روزها زیر پشت‌بام خانه‌ها کانال‌های ماهواره‌ای مبتذل دیده می‌شود. حتی آنهایی هم که ژست فرهیختگی می‌گیرند و می‌گویند که آنتن ماهواره را برای مشاهده اخبار صحیح ‍! آن‌ور آبی تهیه کرده‌اند، اکثر اوقات یا فیلم‌ نگاه می‌کنند و یا ... .

 به این که این کار از نظر دین چه حکمی دارد کاری ندارم. به این که چرا کشورهایی که با تهاجم نظامی و تحریم اقتصادی و هزاران چیز دیگر، دشمنی خود را به ما نشان داده‌اند، حالا برای پرکردن اوقات فراغت و تامین سرگرمی‌های ما این همه دلسوزی و مهربانی! می‌کنند - آن هم به زبان فارسی- کاری ندارم. شاید دلارهایی را که با زحمت زیادی در عراق و افغانستان به دست آورده‌اند زیاد آمده و از روی مهر و محبت تصمیم گرفته‌اند که آن‌ها را برای ما ایرانی‌ها خرج کنند. به آنها سوءظن نداشته باشید چون بدگمانی به مومنان! قطعا حرام است.

در اینجا فقط رو به زنان حاضر در این خانه‌ها می‌کنم و با همدلی زنانه می‌گویم: «تحقیقات تجربی بسیاری نشان داده‌اند که قرار گرفتن در معرض فیلم‌های مبتذل که اغلب زنان را به صورت کالای جنسی نمایش می‌دهند باعث می‌شود که مردان همسران خود را کمتر جذاب بدانند، کمتر با آنها ارتباط احساسی برقرار کنند و زنان را همچون یک شیء جنسی تلقی کنند.

هنگامی که فردی با دیگری به صورت یک شیء رفتار می‌کند دشوار و حتی غیر ممکن است که با آن فرد با همدلی رفتار نماید؛ حال آنکه همدلی یک موضوع تعیین کننده در رضایت و ثبات روابط زن و شوهر است. اگر به زنان منحصرا به عنوان موجودات جنسی نگاه شود و نه افراد دارای شخصیت، علاقه‌مندی‌ها و استعدادهای فراوان، مردان در برقراری ارتباط با آنها در هر سطحی به جز سطح جنسی مشکل خواهند داشت.

مردان بعد از دیدن یک فیلم صریح جنسی همسرشان را به لحاظ توانایی عقلی پایین تر ارزیابی می‌کنند. این نوع نگاه، در مردان جامعه به تدریج میزان بالای تجاوز و خشونت علیه زنان را به دنبال خواهد داشت. اینها غیر از اثراتی است که این فیلم‌ها به طور مستقیم بر خود زنان از قبیل رضایت کمتر از خود، موفقیت کمتر در تحصیل و عدم توجه به سلامتی و قرار دادن خود در معرض خطرهای جانی آرایشی و جراحی، می‌گذارند.»1 1. از کتاب «تاثیر فیمینیسم بر دختران در غرب»، نوشته محققان سازمان روانشناسی امریکا: آریل لوی و تیم کسر، ترجمه فاطمه سادات رضوی.